TERROR

Security Can Terrorise
By Dr William Mallinson

One would not normally associate US Vice President Cheney with terrorising small Greek children, only Iraqi ones. The connexion however comes through his financial and executive connexion with Halliburton, which has enriched itself with the blood of Iraqis. The company has a major stake in the Anglo-American Group Four-Securicor, which in turn owns Wackenhut, well known for running private prisons where inmates have been known to commit suicide. The Greek connexion is that Wackenhut checks outgoing travellers at Athens Airport.
Security is a lucrative business: the obsession with the ‘war on terror’ helps Anglo-American and Israeli security companies to win large contracts. Once, well-trained Greek policemen were responsible for checking travellers at Ellinikon Airport, as they still do at other airports, although Halliburton is now making inroads at regional airports, such as Corfu. Then big business got in the way. The following story illustrates why El. Venizelos Airport’s most sensitive tasks should be carried out by the police or, at least, Greek-owned security companies.
In August 2005, an Anglo-Greek couple with their two small children, five and seven, were travelling to London with Olympic Airlines. A (female) Wackenhut employee told the father that she would like to check his daughter’s toybag. When he insisted that she wear gloves, she accused him of not allowing the bag to be searched. This led to another (female) employee pretending to call the police; pretending, because had they come, the father would have accused the employees of threatening behaviour. In the meantime, the frightened children were hand-searched and heard one of the employees refer to terrorists. When the father insisted on taking the employees’ names, they became even more agitated, particularly since an Olympic Airlines employee had come to see why the London flight was being delayed. The mother asked one of the Wackenhut employees whether she realised that they might miss their flight, whereupon she replied: “That’s not my problem”. By this time, gloves had magically arrived, and since the two badly-trained, impolite and insecure employees could think of no more excuses to delay the family, it caught its flight.
But what of the children? During the farrago, the seven-year old daughter asked the mother what a terrorist was. She turned red and was crying, while her five-year old brother said: “Stop crying or the police will catch us”. For several weeks afterwards, the parents had to deal with their children’s questions, one of which was: “Why did we make those people think we are terrorists?” When the family went through London Airport to return to Athens, the children were treated gently, not barbarically, and not even hand-searched.
It took six months for the family’s complaint to be dealt with, during which time a Mr Papatrechas of Wackenhut wrote to say that the staff were being trained. But the father’s specific question about what precise action was taken was not answered. Until he contacted Group Four-Securicor in Britain. Mr Antonopoulos of the Greek Airport Authority, who insisted, wrongly, that the complaint be translated into Greek, then wrote to say: “Said persons (Ba******* and Cha**********) have been severely reprimanded and serious disciplinary action shall be taken against them should they exhibit similar behaviour in the future (etc)…”
Security is of course important at airports, but when profits are put above people (are plastic gloves really too expensive for foreign shareholders?), training suffers. A deeper, final question is to what extent the Greek state, in other words the Greek people, are allowed to control their own security. No foreign-owned security company should be allowed to terrorise Greek children.


Και η ασφάλεια μπορεί να τρομοκρατήσει
Του Δρ. Ουίλλιαμ Μάλλινσον
Μετάφραση στην Ελληνική: Θοδωρής Μπουχέλος

Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Τσέινι να τρομοκρατεί τα παιδιά Ελλήνων –μόνο Ιρακινών. Στην περίπτωση όμως αυτή εμπλέκεται ως επικεφαλής της Halliburton, η οποία έχει πλουτίσει με το αίμα του ιρακινού λαού. Η εταιρεία κατέχει υψηλόβαθμη θέση στον αγγλοαμερικανικό όμιλο Group 4-Securicor, στον οποίον ανήκει η Wackenhut, πασίγνωστη για τις απόπειρες αυτοκτονίας των κρατουμένων στις ιδιωτικές φυλακές που διατηρεί. Σε ελληνικό επίπεδο, η Wackenhut έχει αναλάβει τον έλεγχο των εξερχομένων ταξιδιωτών στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών.
Η ασφάλεια είναι επικερδής υπόθεση: η εμμονή με τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας» έχει βοηθήσει τις αγγλοαμερικανικές και ισραηλινές εταιρείες ασφαλείας να «χτυπήσουν» τεράστια συμβόλαια. Κάποτε, υπεύθυνοι για τον έλεγχο των επιβατών στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ήσαν εξαιρετικής εκπαιδεύσεως Έλληνες αστυνομικοί, όπως γίνεται και σε άλλα αεροδρόμια. Η ακόλουθη ιστορία αποδεικνύει για ποιον λόγο οι διάφορες νευραλγικές θέσεις του «Ελ. Βενιζέλος» θα έπρεπε να καλύπτονται από την Αστυνομία –ή τουλάχιστον από ελληνικής ιδιοκτησίας εταιρείες ασφαλείας.
Πέρσι τον Αύγουστο, μια τετραμελής ελληνική οικογένεια, με παιδιά ηλικίας 6 και 8 ετών, ταξίδευε προς Λονδίνο με τις Ολυμπιακές Αερογραμμές. Στο αεροδρόμιο, η υπάλληλος της “Wackenhut” είπε στον πατέρα ότι θέλει να ελέγξει το σακίδιο της κόρης του. Όταν εκείνος επέμεινε ότι η υπάλληλος θα έπρεπε να φορέσει γάντια, αυτή τον κατηγόρησε ότι δεν επέτρεπε τον έλεγχο του σακιδίου. Η υπόθεση έφτασε σε μια άλλη υπάλληλο, η οποία έκανε ότι καλεί την Αστυνομία –και λέω «έκανε», διότι εάν έρχονταν τα όργανα της τάξεως, ο πατέρας θα είχε την ευκαιρία να κατηγορήσει τους υπαλλήλους για απειλητική συμπεριφορά. Εν τω μεταξύ, τα τρομαγμένα παιδάκια περνούσαν από σωματικό έλεγχο και άκουσαν μία από τις υπαλλήλους να αναφέρεται σε τρομοκράτες. Όταν ο πατέρας επέμεινε να του δώσουν οι υπάλληλοι τα ονόματά τους, εκείνες αγρίεψαν ακόμα περισσότερο, ιδίως αφού στο σημείο είχε καταφθάσει υπάλληλος των Ολυμπιακών Αερογραμμών για να διαπιστώσει γιατί καθυστερούσε η πτήση για Λονδίνο. Η μητέρα ρώτησε μία από τις υπαλλήλους της Wackenhut αν είχε συνειδητοποιήσει ότι θα έχαναν την πτήση τους και έλαβε την απάντηση: «Αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα». Ως δια μαγείας, τα γάντια έκαναν την εμφάνισή τους και, αφού οι ανεκπαίδευτες, αγενείς και ανασφαλείς υπάλληλοι δεν μπορούσαν να βρουν άλλες δικαιολογίες για να τους καθυστερήσουν, η οικογένεια πρόλαβε την πτήση της.
Τί έγινε, όμως, με τα παιδάκια; Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, η οκτάχρονη κόρη ρώτησε τη μητέρα της τί θα πει τρομοκράτης. Είχε κατακοκκινίσει και έκλαιγε ενώ το εξάχρονο αδελφάκι της τής είπε: «Σταμάτα να κλαις γιατί θα μας πιάσει η Αστυνομία». Επί αρκετές εβδομάδες μετά το συμβάν, οι γονείς είχαν να αντιμετωπίσουν τις ερωτήσεις των παιδιών τους, μία εκ των οποίων ήταν: «Τί κάναμε και νόμιζαν αυτοί οι άνθρωποι ότι είμαστε τρομοκράτες;» Όταν, κατά την επιστροφή της στην Αθήνα, η οικογένεια πέρασε από το αεροδρόμιο του Λονδίνου, οι εκεί υπεύθυνοι ήσαν ευγενέστατοι προς τα παιδιά –και όχι βάρβαροι- και, φυσικά, δεν τα πέρασαν καν από σωματικό έλεγχο.
Πέρασαν έξη μήνες πριν κάποιος ασχοληθεί με την καταγγελία της οικογενείας, κατά τη διάρκεια των οποίων κάποιος κ. Παπατρέχας της Wackenhut τους έγραψε, αναφέροντας ότι το εν λόγω προσωπικό ήταν εκπαιδευόμενο. Αλλά το ερώτημα του πατέρα σχετικώς με τα μέτρα που επρόκειτο να ληφθούν δεν έλαβε απάντηση. Μέχρι που επικοινώνησε με τον όμιλο Group Four-Securicor στη Βρετανία. Ο κ. Αντωνόπουλος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας του απηύθυνε επιστολή αναφέροντας ότι «έχουν γίνει αυστηρές παρατηρήσεις- συστάσεις στα εν λόγω άτομα και ότι θα υπάρξουν αυστηρές κυρώσεις σε βάρος τους αν τυχόν παρατηρηθεί στο μέλλον παρόμοιο περιστατικό...» (κτλ.).
Είναι σαφές ότι η ασφάλεια είναι σημαντική στα αεροδρόμια, αλλά όταν το κέρδος μπαίνει πάνω από τους ανθρώπους (μα, τόσο ακριβά φαίνονται πια τα πλαστικά γάντια στους ξένους μετόχους;), το αποτέλεσμα είναι εις βάρος της σωστής καταρτίσεως. Και το τελικό, βαθύτερο ερώτημα, είναι σε ποιον βαθμό είναι σε θέση το ελληνικό κράτος –δηλαδή ο Έλληνας πολίτης- να ελέγχει την ασφάλειά του. Δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται σε ξένες εταιρείες ασφαλείας να τρομοκρατούν Ελληνόπουλα...

Security Can Seriously Damage Your Health
By Dr William Mallinson

Whichever minister is responsible for Wackenhut searching travellers and their belongings at Athens Airport has a lot to answer for. The company, owned by the England-based Group 4 Securicor –owned in turn by the infamous US-based Haliburton- has not only mistreated small Greek children (see Eleftherotypia of 9 October) but ignored security procedures: on 13 November, a Wackenhut employee (rudely refusing to give her name) removed and confiscated two 150ml cans of tomato juice from a traveller’s bag. Her supervisor pretended to call the police. Worst of all, however, the traveller then discovered a third 150ml can in his bag, once on the aeroplane.
Matters have gone from bad to worse: the profit-obsessed conglomerate then sacked 350 staff, who have simply been replaced by their Group 4 Securicor sidekicks. The angry Wackenhut staff are now accusing their replacements of being inexperienced (which they are!) and of risking travellers’ safety. This is a case of the pot calling the kettle black. The only difference following the “replacements” is that they wear Group 4 Securicor badges and that there are enormous delays. If they are sacked, perhaps we shall soon be seeing Haliburton badges.
The whole question of who really controls the safety of air travellers –and the broader question of to what extent Greece and the Greeks succumb to foreign interests- is currently particularly germane, since there are reportedly moves afoot in parliament to allow these hurriedly “trained” and inexperienced private “security” staff to carry guns.
The only sensible answer is for private companies to protect private money (banks) and property, leaving the sensitive task of travellers’ security to the far more experienced police, a task they perform admirably at other Greek airports.
In the meantime, the traveller is awaiting the response of the Hellenic Civil Aviation Authority to the above-mentioned security breach. They have been courteous, as has the Head of Airport Security, Fotis Lianos, and the Security Planning Director, Chryssoula Falagaris. But words are not enough. Actions are needed.

Η Ασφάλεια Βλάπτει Σοβαρά την Υγεία
του Δρ. Ουίλλιαμ Μάλλινσον
Μετάφραση Θοδωρής Μπουχέλος

Ο Υπουργός ο οποίος είναι υπεύθυνος για το ότι η Wackenhut ψάχνει τους ταξιδιώτες και τις αποσκευές τους στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών έχει να λογοδοτήσει για πολλά. Η εταιρεία, που ανήκει στην αγγλική Group 4 Securicor –η οποία, με τη σειρά της, ανήκει στην διαβόητη αμερικανική Haliburton- όχι μόνο κακομεταχειρίζεται παιδάκια (βλ. Ελευθεροτυπία 9ης Οκτωβρίου) αλλά παραβλέπει και διαδικασίες ασφαλείας: στις 13 Νοεμβρίου, μία υπάλληλος της Wackenhut (η οποία αρνήθηκε αγενέστατα να δώσει το όνομά της) κατέσχεσε από την τσάντα επιβάτη δύο κουτάκια των 150ml με τοματοχυμό. Ο προϊστάμενός της προσποιήθηκε ότι καλεί την αστυνομία και –το χειρότερο- όταν ο ταξιδιώτης βρέθηκε στο αεροσκάφος, ανεκάλυψε ένα τρίτο κουτάκι των 150ml στην τσάντα του.
Η κατάσταση έχει πάει από το κακό στο χειρότερο: η κοινοπραξία αυτή –με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος- απέλυσε 350 υπαλλήλους, τους οποίους απλώς αντικατέστησε με άτομα της Group 4 Securicor. Οι εξαγριωμένοι απολυμένοι της Wackenhut κατηγορούν τώρα τους αντικαταστάτες τους για έλλειψη εμπειρίας (κάτι που ισχύει) και ότι τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια των επιβατών. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα… Η μόνη διαφορά μεταξύ των μεν υπαλλήλων από τους δε είναι ότι οι τελευταίοι φέρουν διακριτικά της Group 4 Securicor και ότι σημειώνονται απίστευτες καθυστερήσεις στον έλεγχο χειραποσκευών. Σε περίπτωση που απολυθούν και οι «καινούργιοι», δεν αποκλείεται οι επόμενοι να έχουν διακριτικά της Haliburton…
Το όλο ζήτημα του ποιος πραγματικά ελέγχει την ασφάλεια των επιβατών στα αεροδρόμια –και το ευρύτερο θέμα του μέχρι ποίου σημείου θα υποκύψουν Ελλάδα και Έλληνες στα ξένα συμφέροντα- είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο επί της παρούσης, αφού ακούγεται πως γίνονται κινήσεις στη Βουλή προκειμένου να επιτραπεί σε αυτούς τους πρόχειρα εκπαιδευμένους και άπειρους «σεκιουριτάδες» να οπλοφορούν.
Η μόνη λογική απάντηση είναι να επιστρέψουν οι ιδιωτικές εταιρείες φυλάξεως στην προστασία του χρήματος (τράπεζες) και της περιουσίας των ιδιωτών και να αφήσουν την ασφάλεια των επιβατών στους μακράν εμπειρότερους αστυνομικούς, οι οποίοι επιτελούν αξιοθαύμαστα το καθήκον τους στους υπόλοιπους ελληνικούς αερολιμένες.
Εν τω μεταξύ, ο επιβάτης της ιστορίας μας εξακολουθεί να περιμένει απάντηση από την Ελληνική Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας σχετικώς με το προαναφερθέν περιστατικό ασφαλείας. Όλοι τους ήσαν ευγενέστατοι, όπως επίσης και ο Επικεφαλής Ασφαλείας του Αερολιμένα, κ. Φώτης Λιανός και η Τομεάρχης Σχεδιασμού Ασφαλείας, κ. Χρυσούλα Φαλαγάρη. Αλλά δεν αρκούν τα λόγια –χρειάζονται πράξεις.