Herewith, in English and Greek, an article that Eleftherotypia asked me to write.Unfortunately, it closed before it could be published....
Death of a Free Press?
The news of Eleftherotypia’s financial troubles provokes the following considerations: in the war being waged by the shareholders of the world’s major private banks on Greece and the Euro, not a day passes without my receiving a little shock: first, the slashing of my salary to about half the level of eighteen months ago, then the possible death of Greece’s only flagship degree on interpreting, because there is hardly any money to pay the expert lecturers, then an illegal tax, and then no schoolbook deliveries (meaning that I and some other parents had to deliver them ourselves). People are being lobotomised by the illegal measures taken, and drained of the strength to resist democratically. Yet when Thatcher tried to introduce the poll tax in Britain in 1990, a few riots from the normally phlegmatic English were enough to scare her off. Yet here, infinitely more demonstrations by the less phlegmatic Greeks have had no effect at all. It suggests that democracy is only a word, that the people are just election fodder, and that we are controlled by a self-seeking junta of rapacious pseudo-parliamentarian cleptocrats who care more for their pockets than for their country. But my biggest most recent shock has been the news that Eleftherotypia might have to close, again because of a dreaded banking loan.
Eleftherotypia is one of Greece’s most important independent representatives, with a network of co-operation with international media second to none. More than that, it is not a mere newspaper, but a veritable institution. Like any newspaper, it has sometimes gone overboard a little, perhaps by identifying itself too closely with a particular political party in the past, but so have other newspapers. It is currently the only serious newspaper prepared to strongly criticise government policy. It many ways, it is similar to Britain’s Guardian, fighting for justice more than its homologues. Five years ago, I offered a serious article to a well-known Greek newspaper, containing information on the latest revelations on Cyprus, from the British National Archives, including the fact that the British Foreign Minister, Callaghan, had lied to a parliamentary committee about his foreknowledge of the invasion of Cyprus. The newspaper rejected it, but Eleftherotypia had the courage to publish it. The same thing happened more recently, with two pieces I wrote in the public interest, about the dreadful behaviour towards children of a private airport security company. The impression I gained was that the newspaper in question was more interested in being politically correct, and being nice to the British and American embassies and big business interests, than getting to the truth.
I respect Eleftherotypia because it often publishes facts, views and opinions which go against government propaganda, and articles which represent ‘non-mainstream opinions’. Yet in fact these opinions are the mainstream, only that they are suppressed in the politically correct mainstream press. In other words, if we have no more Eleftherotypia, the majority mainstream views of the people of our country – and of critical Brito-Greeks such as myself – will remain on the sidelines. And I am a conservative type. It will be intellectually tragic if the quality of Eleftherotypia gives way to the anodyne lip-serving rubbish and public relations of many of its competitors. The public interest will no longer be owned by the public.
In sum, it seems to me that the mere possibility of Eleftherotypia going under will be another nail in the coffin of what was once Greek democracy, and Greece will end up as a South American banana republic client state of the fifties.
Dr. William Mallinson,
Athens, 6 November 2011
Θάνατος δι’απολυταρχίας
Η είδηση των οικονομικών προβλημάτων της Ελευθεροτυπίας προκαλεί τις εξής σκέψεις: στον πόλεμο που έχουν κηρύξει στην Ελλάδα και το Ευρώ οι μεγαλομέτοχοι των κυριοτέρων ιδιωτικών τραπεζών παγκοσμίως, ούτε μέρα δεν περνά που να μην σοκάρομαι κι από λίγο: πρώτα απ’όλα με το τσεκούρωμα του μισθού μου περίπου στο ήμισυ του επιπέδου που βρισκόταν προ δεκαοκτώ μηνών• στη συνέχεια με τον μάλλον αναπόφευκτο θάνατο του μοναδικού πανεπιστημιακού τμήματος στην Ελλάδα όπου διδάσκεται η Διερμηνεία, λόγω ελλείψεως κονδυλίων για την αμοιβή των άκρως εξειδικευμένων διδασκόντων (ευχαριστώ γι’αυτό την μηχανικό κ. Διαμαντοπούλου η οποία προφανώς νοιάζεται για τα παιδιά…)• μετά η επιβολή ενός παράνομου φόρου• και τέλος η μη παροχή σχολικών βιβλίων στους μαθητές (εννοώ ότι ο γράφων κι ορισμένοι άλλοι γονείς αναγκάστηκαν να τους τα προμηθεύσουν οι ίδιοι). Ο κόσμος υφίσταται λοβοτομή από το καταιγισμό παρανόμων μέτρων και χάνει τη δύναμή του για δημοκρατική αντίσταση. Υπενθυμίζω ότι, όταν η Θάτσερ προσπάθησε να επιβάλει τον κεφαλικό φόρο poll tax στη Βρετανία το 1990, λίγες διαδηλώσεις από τους συνήθως φλεγματικούς Άγγλους ήταν αρκετές για να την κάνουν να αναδιπλωθεί. Εδώ, όμως, οι απείρως περισσότερες διαδηλώσεις από τους πολύ λιγότερο φλεγματικούς Έλληνες είχαν ελάχιστα αποτελέσματα. Το γεγονός είναι ενδεικτικό του ότι η δημοκρατία δεν είναι παρά μια λέξη, ότι ο λαός δεν είναι παρά τροφή για εκλογικές αντιπαραθέσεις και ότι μας ελέγχει μια εγωκεντρική χούντα αδηφάγων ψευδο-κοινοβουλευτικών κλεπτοκρατών που νοιάζονται περισσότερο για την τσέπη τους απ’ό,τι για τη χώρα. Αλλά το μεγαλύτερο σοκ που υπέστην προσφάτως ήταν από την είδηση ότι η Ελευθεροτυπία ενδέχεται να κλείσει -πάλι λόγω ενός φρικτού τραπεζικού δανείου.
Η Ελευθεροτυπία είναι από τις πιο σημαντικές και ανεξάρτητες εφημερίδες, με απαράμιλλο δίκτυο συνεργασιών με τα διεθνή ΜΜΕ. Πέραν τούτου, δεν είναι μια απλή εφημερίδα, αλλά πραγματικός θεσμός. Όπως κάθε εφημερίδα, ίσως ενίοτε να το παράκανε λίγο, πιθανώς ταυτίζοντας εαυτήν στο παρελθόν πολύ στενά με ένα συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Τώρα, όμως, είναι η μοναδική σοβαρή εφημερίδα διατεθειμένη να επικρίνει σοβαρά την κυβερνητική πολιτική. Μοιάζει από πολλές απόψεις με την Βρετανική Guardian, μαχόμενη για δικαιοσύνη περισσότερο απ’ό,τι οι υπόλοιπες. Προ πενταετίας, πρότεινα σε μια γνωστή ελληνική εφημερίδα ένα σοβαρό άρθρο, το οποίο περιείχε πληροφορίες για τις πλέον πρόσφατες αποκαλύψεις για την Κύπρο, προερχόμενες από τα Εθνικά Αρχεία της Μεγ. Βρετανίας, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι ο τότε Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Κάλλαχαν είχε πει ψέματα σε επιτροπή του Κοινοβουλίου της χώρας σχετικώς με το ότι γνώριζε εκ των προτέρων για την εισβολή στην Κύπρο. Αν και η εν λόγω εφημερίδα απέρριψε το άρθρο μου, η Ελευθεροτυπία είχε το θάρρος να το δημοσιεύσει. Το ίδιο επαναλήφθηκε και πιο πρόσφατα, με δύο δημοσίου ενδιαφέροντος άρθρα μου, περί της απαίσιας συμπεριφοράς που επιδεικνύει ιδιωτική εταιρεία σεκιούριτι αεροδρομίου απέναντι σε παιδιά. Η εντύπωση που αποκόμισα ήταν ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα ενδιαφερόταν περισσότερο να είναι πολιτικώς ορθή και ευγενική προς τις πρεσβείες Βρετανίας και Αμερικής καθώς και προς τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, απ’ό,τι για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Εκτιμώ και σέβομαι την Ελευθεροτυπία, διότι συχνά δημοσιεύει γεγονότα, απόψεις και γνώμες που πάνε κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα, και άρθρα τα οποία εκφράζουν «γνώμες εκτός συρμού». Έλα όμως που οι γνώμες αυτές είναι ο συρμός, αλλά καταπιέζονται από τον πολιτικώς ορθό τύπο; Με άλλα λόγια, αν χαθεί η Ελευθεροτυπία, τότε η φωνή της πλειονότητας των κατοίκων αυτής της χώρας -συμπεριλαμβανομένων και των Βρετανο-Ελλήνων, όπως ο γράφων- θα παραμείνει στο περιθώριο. Και φανταστείτε ότι εγώ είμαι συντηρητικός... Θα είναι τραγικό από πνευματικής απόψεως αν η ποιότητα της Ελευθεροτυπίας αναγκαστεί να υποχωρήσει και επικρατήσουν τα ανώδυνα παπαγαλάκια και οι δημοσιοσχεσίτες δημοσιογραφίσκοι πολλών εκ των ανταγωνιστών της. Το δημόσιο συμφέρον δεν θα είναι πλέον κτήμα τους ευρέως κοινού.
Στην τελική ανάλυση, μου φαίνεται ότι και μόνη η πιθανότητα να καταρρεύσει η Ελευθεροτυπία θα είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο αυτού που κάποτε υπήρξε η ελληνική δημοκρατία, και η Ελλάδα θα καταντήσει νοτιοαφρικανική μπανανία και κράτος-πλελάτης της δεκαετίας του ‘50.
Δρ. William Mallinson,
Αθήνα, 6 Νοεμβρίου 2011
Απόδοση στην Ελληνική: Θοδωρής Μπουχέλος
No comments:
Post a Comment