Greece, Cyprus and Israel: Dangerous Dancing

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΧΟΡΟΙ

Τουλάχιστον από τα μέσα του 2010, όταν εννέα Τούρκοι φιλοπαλαιστίνιοι ακτιβιστές δολοφονήθηκαν από Ισραηλινούς στρατιώτες, η Ελλάδα και η Κύπρος επιδεικνύουν την ελαφρώς ξαφνική (και εντεινόμενη από πετρελαϊκά συμφέροντα) φιλία τους με το Κράτος του Ισραήλ. Το γεγονός έχει ενταθεί ακόμη περαιτέρω κατά τους τελευταίους μήνες, με την ανακάλυψη τεραστίων ποσοτήτων φυσικού αερίου στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, με την Ελλάδα να ψαχουλεύει τις θαλάσσιες περιοχές νοτίως της Κρήτης. Εν αντιθέσει προς την πλειονότητα των καθηγητάδων της Οξφόρδης, φαίνεται ότι ορισμένα ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα έχουν βάλει τα δυνατά τους για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη καλών σχέσεων με το Ισραήλ, ασχέτως της βαρβαρότητας με την οποία το τελευταίο αντιμετωπίζει τους Παλαιστινίους.
Παραδείγματος χάριν, κάποιοι μέτριοι διεθνοσχεσίτες της Παντείου και του Πανεπιστημίου Πειραιώς διοργάνωσαν προσφάτως ένα ‘ακαδημαϊκό’ ραντεβουδάκι με μερικούς Ισραηλινούς πρώην συμβούλους αμύνης και δημοσιογράφους. Το εργαστήριο είχε τίτλο «Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ. Συνεργασία και Νέα Γεωπολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο» (Greece-Cyprus-Israel Cooperation and the New Geopolitics in the Eastern Mediterranean), λες και πρέπει να υποθέσουμε ότι η γεωπολιτική, μία από τις παλαιότερες μάστιγες της οργανωμένης Ανθρωπότητας, και η οποία βασίζεται στην απληστία, μπορεί να γίνει ποτέ… νέα! Σπανίως περνάει μέρα χωρίς ρεπορτάζ σε κάποια ολοένα και πιο πειθήνια εφημερίδα ή κανάλι γι’ αυτή τη νέα κατάσταση και για το πόσο φίλες είναι η Ελλάδα και η Κύπρος με το Ισραήλ. Όλη αυτή η απότομη προσήνεια, όμως, δεν είναι παρά ένας αφελής όσο και επικίνδυνος χορός. Ας γίνουμε λίγο πιο ακριβείς.
Πρώτον, η γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχει αλλάξει κατ’ ουσίαν -ει μη μόνον επιδερμικώς. Το ζουμί ήταν, είναι και θα εξακολουθήσει να είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο στενότερος σύμμαχός τους, το Ισραήλ, θα συνεχίσουν να είναι άρρηκτα διαπλεκόμενοι χώροι, όπως επιβεβαίωσε εκ νέου η υπόκλιση του Ομπάμα μπροστά στο Εβραϊκό λόμπι πριν την εκλογή του. Όσον αφορά, τέλος, την εξωτερική πολιτική, και δη την πολιτική Μέσης Ανατολής, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ λειτουργούν σαν ένα, παρά τις όποιες χλιαρές δημόσιες διαφωνίες για τους ισραηλινούς εποικισμούς, τους οποίους η κ. Κλίντον με… περισσή δριμύτητα χαρακτήρισε ως «αλυσιτελείς». Από αυτήν την άποψη, μπορεί κανείς άνετα να αρχίσει να μιλά για τις «Ηνωμένες Πολιτείες του Ισραήλ» (ΗΠΙ).
Δεύτερον, όσον αφορά την πρόσφατη τάση της μόδας να θέλουν όλοι να αποδείξουν ότι υπάρχει κρίση στις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, εκτός από μια ατελείωτη ρητορική εκ μέρους της Τουρκίας για εσωτερική κατανάλωση και με αποδέκτες τον μουσουλμανικό κόσμο, δεν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία ότι το Ισραήλ θα βοηθούσε την Ελλάδα ή την Κύπρο σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο με την Τουρκία -το μόνο που υπάρχει είναι ασαφείς κουβέντες περί συνεργασίας και επισκέψεις αβροφροσύνης του ακροδεξιού Νετανιάχου σε Ελλάδα και Κύπρο. Όσο για την Τουρκία, όχι μόνο εξακολουθεί να παραχωρεί την Νατοϊκή αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, αλλά έχει εγκαταστήσει και την πυραυλική αμυντική ασπίδα του ΝΑΤΟ, εκνευρίζοντας σοβαρά το Ιράν και τη Ρωσία. Οι διαδηλώσεις στην Τουρκία εναντίον της πυραυλικής ασπίδας απλώς αποσπούν την προσοχή του κόσμου από το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση την έχει αποδεχθεί. Σε περίπτωση που οι ΗΠΙ επιτεθούν στη Λιβύη ή/και το Ιράν, η θέση της Τουρκίας θα μεταλλαχθεί με μαγικό τρόπο, ακριβώς όπως συνέβη με την περίπτωση της Λιβύης.
Τρίτον, η πολιτική του Ισραήλ έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου είναι ουσιαστικώς πανομοιότυπη, και δη σε ένα θέμα ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα. Όταν ρώτησα την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα εάν η Ισραηλινή κυβέρνηση αναγνωρίζει τα χωρικά ύδατα της Ελλάδος στα 12 ναυτικά μίλια και τον εναέριο χώρο της στα 10 ναυτικά μίλια, η απάντηση που έλαβα ήταν η εξής: «Ο κ. Πρέσβης δεν επιθυμεί να απαντήσει στην ερώτηση.». Ελάχιστα έκπληξη προκαλεί η απάντηση, δεδομένου ότι η Πρεσβεία των ΗΠΑ μου είχε γράψει ότι «Η Ελλάδα διεκδικεί χωρικά ύδατα έξι μιλίων και εναέριο χώρο δέκα μιλίων. Αναγνωρίζουμε τη διεκδίκηση των χωρικών υδάτων έξι μιλίων καθώς και τη διεκδίκηση για τον αντιστοίχως υπερκείμενο εναέριο χώρο. Δεν αναγνωρίζουμε τη διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδος για εναέριο χώρο ο οποίος εκτείνεται πέραν του ορίου των χωρικών της υδάτων.». Μάλιστα, ενώ η Ελλάδα έχει νόμιμο δικαίωμα για χωρικά ύδατα δώδεκα μιλίων, καθώς (εν αντιθέσει προς την Τουρκία) έχει υπογράψει τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, δεν έχει τολμήσει να την εφαρμόσει, δεδομένου ότι η Τουρκία έχει απειλήσει ότι θα θεωρήσει μια τέτοια πράξη casus belli.
Τέταρτον, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θεωρούν την Κύπρο, και δη τις βρετανικές βάσεις, σημαντική για την άμυνα τους Ισραήλ: όταν η Βρετανία επεχείρησε να εγκαταλείψει τις βάσεις της στην Κύπρο μετά την τουρκική εισβολή, ο Κίσινγκερ απλώς την πίεσε να τις κρατήσει, με το Φόρεϊν Όφις να θεωρεί ότι ο Κίσινγκερ είχε άγχος μήπως και η Βρετανία έπαυε «να καταλαμβάνει αυτό το τετράγωνο της παγκόσμιας σκακιέρας». Ακόμη σημαντικότερο είναι ότι ο Κίσινγκερ φερόταν να «δείχνει έντονο ενδιαφέρον για τις επιπτώσεις που θα είχε η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών επί της Κύπρου στην επίλυση του αραβοϊσραηλινού προβλήματος», θεωρώντας το «πιο σημαντικό από την ελληνική εχθρότητα απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την διχογνωμία που σημειώνεται στον νότιο χώρο της Συμμαχίας.». Ανησυχούσε επίσης για την διατήρηση της φιλικής διαθέσεως των Τούρκων, προκειμένου να παραμείνουν ανάχωμα μεταξύ της Σοβιετικής Ενώσεως και των αραβικών κρατών, καθώς επίσης και να εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ τις βάσεις τους στην Τουρκία.
Πέμπτον, το Ισραήλ είναι κατευχαριστημένο που η Κύπρος και η Ελλάδα είναι τόσο πρόθυμες, εξυπηρετικές και φιλικές. Κι όμως, δεν πέρασαν ούτε δεκατέσσερα χρόνια από τότε που συνελήφθησαν δύο πράκτορες της Μοσάντ και κρατήθηκαν με κατηγορίες κατασκοπείας στις τοποθεσίες όπου επρόκειτο να γίνει -αν και τελικώς ακυρώθηκε- η εγκατάσταση των ρωσικών πυραύλων αεράμυνας S-300. Η δε Κύπρος φέρεται να έχει σύρει την Ελλάδα σε μία ακόμη πιο δύσκολη θέση στις σχέσεις της με την Τουρκία απ’ ό,τι πριν ξεκινήσει όλο αυτό το φλερτ με τα πετρέλαια και τα φυσικά αέρια. Κι όμως, η Ελλάδα ακόμη να τολμήσει να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ, όπως έκανε η Κύπρος.
Έκτον, ένα ακόμα θέμα το οποίο πολύ συχνά παραβλέπουμε και το οποίο συνδέει στενά την Τουρκία με το Ισραήλ είναι το γεγονός ότι αμφότερες οι χώρες κατέχουν παρανόμως και επί μακρόν εδάφη, περιφρονώντας σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.
Ελάχιστα έχουν αλλάξει στη Μέση Ανατολή -κι αυτά επιδερμικά. Η Τουρκιά εξακολουθεί -κλασικά- να μοστράρει τα μούσκουλά της και να δοκιμάζει τα όρια της γνωστής πολιτικής της «έχω την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Εν τω μεταξύ, οι μουσουλμανικές εκείνες χώρες και τα κινήματα που υποστηρίζουν ανοιχτά την Παλαιστίνη, θα σταματήσουν πλέον να θεωρούν την Ελλάδα ως αξιόπιστο υποστηρικτή μιας ελεύθερης Παλαιστίνης -ασχέτως της όποιας κενής περιεχομένου ρητορικής. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να χαίρονται με όλα αυτά, γνωρίζοντας ότι η νωθρή νυν κυβέρνηση της Ελλάδος θα υποκύψει σε οποιαδήποτε πίεση, συμπεριλαμβανομένης και της υποστηρίξεως του Ισραήλ κατά την προέλαση του τελευταίου στα Βαλκάνια. Κι εδώ έρχεται το κερασάκι στην τούρτα: το Ισραήλ αναγνωρίζει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ακριβώς όπως και οι ΗΠΑ. Η Ελλάδα και η Κύπρος χορεύουν επικίνδυνα…
Δρ. William Mallinson, 18 Μαρτίου 2012
Απόδοση στην ελληνική: Θοδωρής Μπουχέλος


DANGEROUS DANCING


Since at least the middle of 2010, when nine Turkish pro-Palestine peace activists were murdered by Israeli soldiers, Greece and Cyprus have been flaunting a somewhat sudden friendship with the Jewish State, underpinned by oil and gas interests. This has become even more intense in recent months, with the discovery of huge gas resources between Cyprus and Israel, while Greece is now looking at the seas south of Crete. Unlike the majority of Oxford dons, it seems that some Greek academic establishments are doing their best to nurture good relations with Israel, regardless of its barbarous treatment of Palestinians. For example, some rather average international relations people from Panteion and Piraeus Universities recently held an ‘academic’ love-in with some former Israeli defence advisors and journalists. The workshop was entitled’ Greece-Cyprus-Israel Cooperation and the New Geopolitics in the Eastern Mediterranean’, as if we are meant to assume that geopolitics, one of the oldest scourges of organised Mankind, based on greed, can become new! Hardly a day goes by without an increasingly tame Greek newspaper or channel reporting on the new situation, and how friendly Greece and Cyprus are to Israel. This whole sudden bout of bonhomie is however a naïve and dangerous dance. Let us seek a little more precision.

First, the geopolitics in the Eastern Mediterranean have not altered in substance, only cosmetically. The basics are, have been, and will continue to be that the United States, and its closest ally, Israel, will continue to be inextricably intertwined, as Obama’s caving in to the Jewish lobby before he was elected, re-emphasised. As regards at least foreign policy, and certainly Middle Eastern policy, the US and Israel are as one, whatever the mild public disagreements about Israeli settlements, which Mrs. Clinton has ever so harshly described as ‘unhelpful’. In this respect one can indeed talk about the ‘United States of Israel’ (USI).

Second, as regards the current fashion to show that there is a crisis in Turkish-Israeli relations, apart from an enormous amount of Turkish rhetoric, aimed at internal audiences and the Moslem world, there is no real evidence that Israel would help Greece or Cyprus in a war with Turkey, only vague words about co-operation, and back-slapping visits to Greece and Cyprus by the extreme right wing Netanyahu. As for Turkey, not only does it accommodate the Inçirlik NATO airbase, but has installed the NATO missile defence shield, to Iranian and Russian anger. Demonstrations in Turkey against the shield simply distract attention from the fact that the Turkish government has accepted them. Should the USI attack Libya and/or Iran, the Turkish position will somehow transmogrify, just as it did over Libya.

Third, Israeli policy vis-à-vis Greece and Cyprus is virtually identical, particularly on a question vital to Greece. When I asked the Israeli embassy in Athens whether the Israeli government recognised Greece’s twelve nautical mile limit and ten nautical mile airspace limit, the response was: ‘The ambassador does not wish to answer this question.’ A hardly surprising answer, since the US embassy had written to me: ‘Greece claims a six-mile territorial sea and a ten-mile territorial airspace. We recognise the six-mile territorial sea claim and a claim to the superjacent airspace. We do not recognise Greece’s claim to territorial airspace seaward of the outer limit of its territorial sea.’ In fact, although Greece is legally entitled to a twelve mile sea limit, having signed, unlike Turkey, the Law of he Sea Convention, it has not dared to implement it, since Turkey has declared such an action a casus belli.

Fourth, the US and Israel consider Cyprus, in particular the British bases, important to the defence of Israel: when Britain tried to give up its Cypriot territories following the Turkish invasion, Kissinger simply pressurised her to keep them, with the Foreign and Commonwealth Office referring to Kissinger being anxious that Britain ‘continue to occupy this square of the world chess board.’ More significantly, Kissinger was reported to be ‘concerned with the effects of United States policy over Cyprus on the resolution of the Arab/Israel problem’, regarding ‘this as more important than Greek hostility towards the United States, despite this dissension on the Southern flank of the Alliance.’ He was also concerned with the maintenance of Turkish goodwill as a bulwark between the Soviet Union and the Arab states, as well as with the continued use of US bases in Turkey.

Fifth, Israel is delighted that Cyprus and Greece are being so forthcoming and friendly. Yet it was only fourteen years ago that two Mossad agents were arrested and held for spying on the sites being prepared for the – eventually abortive – arrival of Russian S-300 air defence missiles. Cyprus actually appears to have dragged Greece into an even trickier position with Turkey than it had before the oil and gas flirtation. Yet Greece has still not dared to declare its own EEZ, as Cyprus has.

Sixth, an oft-ignored factor that binds Turkey and Israel tightly together is the fact that they have both been occupying territories illegally, in defiance of UN resolutions, for many years.

Little has changed in the Middle East, except cosmetically. Turkey is indulging in its traditional bout of muscle-flexing, and testing the limits of its ‘have your cake and eat it’ policy. In the meantime, those Moslem countries and movements that clearly support Palestine will no longer see Greece as a reliable supporter of a free Palestine, whatever the empty rhetoric. The US must be happy with all this, knowing that the currently supine Greek government will succumb to all kinds of pressure, including granting Israel support as it moves into the Balkans. And here is the clincher: Israel recognises the Former Yugoslav Republic of Macedonia as the ‘Republic of Macedonia’, just as the US does. Greece and Cyprus are dancing dangerously.






Dr. William Mallinson, 18 March 2012,